Op 12 juni jl. is onze secretaresse Annemiek Esselink overleden. Een fatale hersenbloeding heeft haar onverwacht uit het leven gerukt. Ze laat ons achter in ongeloof en verdriet. We kunnen het nog niet bevatten dat zij geen onderdeel meer uitmaakt van onze Antea-familie. Nooit meer: “Annemiek, kun je dit op LinkedIn zetten?”. Nooit meer: “Ik ben even een salade halen bij Boosty.” Nooit geen grappen over Ajax meer. Wat gaan we haar ongelooflijk missen.
Bijna acht jaar was Annemiek als secretaresse de spin in het web op ons kantoor en was zij voor onze relaties het gezicht naar buiten. Uit de vele reacties op haar overlijden blijkt hoe geliefd zij was. Op de haar zo kenmerkende wijze stond zij iedereen te woord: vriendelijk, behulpzaam en met humor. Een maand voor haar overlijden namen wij onze digitale portal in gebruik. Annemiek was daar de stuwende kracht achter. Ze had de gave om mensen die vol adrenaline opbelden over het niet kunnen inloggen, een goed gevoel over Antea te geven, ook wanneer het haar niet direct lukte om een oplossing te vinden.
Antea lag haar na aan het hart. Ze was zeer betrokken bij het wel en wee. Ik herinner me de vele mailtjes die ze me ’s avonds of in het weekend stuurde als ze op tv of in de krant iets zag dat voor ons bedrijf van belang kon zijn. En als we een receptie, borrel of aandeelhoudersvergadering hadden was Annemiek er altijd bij. Ze genoot van die evenementen en was vaak de laatste die weg ging.
Als ik denk aan Annemiek denk ik aan haar Achterhoekse nuchterheid. Ze was niet snel van haar stuk te brengen. Hoe druk en stressvol het soms ook was op het secretariaat, zij bleef de rust zelve. Als ik in haar nek stond te hijgen over een naderende deadline was haar standaard-reactie: “Robert, geen zorgen. Komt goed.” En goed kwam het.
Annemiek heeft geen makkelijke jaren gehad. Het verlies van haar beide ouders drukte een zware stempel op haar leven. Op haar werk wilde ze daar nooit veel van laten merken. Haar opvoeding in Groenlo had van haar een sterke tante gemaakt. Met haar welbekende nuchterheid en een grap en een grol sloeg zij zich er wel doorheen. Het is intens triest dat zij zelf maar 47 jaar is geworden. Ik had haar nog zoveel geluk voor de rest van haar leven gegund. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
Het plotseling overlijden van Annemiek laat je weer nadenken over de betrekkelijkheid van het leven. Op vrijdagmiddag zeg ik nog tegen haar “Tot maandag” en een paar dagen later is ze er niet meer. Terwijl we ons allen vooral druk maken om onbeantwoorde Whatsapp-berichten en overvolle agenda’s. Ik moet deze dagen veel denken aan de relaxedheid van Annemiek. Zij nam het leven zoals het kwam en maakte zich niet druk. Die nuchterheid zal ons team missen.
Wij wensen de nabestaanden veel sterkte toe. Annemiek, rust zacht. We zullen je nooit vergeten.
Robert De Boeck
